Więcej niż kino z Pawłem Łozińskim
Więcej niż kino - to nie tylko szansa na obejrzenie ciekawych filmów, ale także możliwość spotkania się z wybitnymi przedstawicielami ze "świata filmu": producentami, reżyserami, scenarzystami, operatorami, aktorami, konsultantami, dziennikarzami.
Spotkanie z, wielokrotnie nagradzanym za swoje filmy, dokumentalistą PAWŁEM ŁOZIŃSKIM i jego znakomitymi filmami będzie miało miejsce w Nowodworskim Ośrodku Kultury przy ul. I. Paderewskiego 1A, 17 października 2014 r. o godzinie 18.30.
Spotkanie z artystą poprzedzone zostanie projekcją filmów: "WERKA" (nagroda na im. M. Szumowskiego na FFK w Krakowie, 2014 r.) oraz "OJCIEC I SYN" (nagrody na festiwalach w Krakowie, Moskwie, Mińsku,Teheranie).
Wieczór poprowadzi red. Stanisław Zawiśliński.
"Ojciec i syn" - „To jeden z tych filmów, bywają też takie książki, po obejrzeniu którego człowiek bardzo żałuje, że to już koniec. Dlaczego? Co w nim takiego ujmującego i fascynującego? Zamysł był prosty. Ojciec, wybitny dokumentalista Marcel Łoziński, i syn, Paweł Łoziński, wyruszają w podróż do Paryża, miejsca urodzenia Marcela. Będą filmować podróż, siebie i przede wszystkim swoje rozmowy. Z materiału powstały dwa niezależne filmy, jeden Marcela "Ojciec i syn w podróży", drugi Pawła "Ojciec i syn". I właśnie ten trafił obejrzymy.
Zaczyna się dość drętwo, jakby obaj bohaterowie byli skrępowani sztucznością sytuacji. Wszak mają kręcić film nie tyle o drodze, ile o sobie, swoich relacjach. Padają pierwsze, niby banalne, pytania skierowane do ojca. O najważniejszy dzień w życiu, o to, kim jest (Polakiem, Żydem czy Francuzem?), o kobiety, o związki. Ale z tych banalnych pytań i odpowiedzi na nie powstaje niezwykły portret Marcela Łozińskiego, jego powikłanej historii rodzinnej, jego stosunku do życia, do kobiet. I opowieść o relacji ojca i syna. Wybitnego dokumentalisty, artysty i jego syna dorastającego w cieniu sławnego ojca. Relacja to niełatwa, z czego Marcel nie bardzo zdawał sobie sprawę. I chociaż pretensje zostają wyłożone jasno, nikt tu nie rozdziera szat, nie zieje nienawiścią. Mimo, że bywało trudno i nieprosto, z filmu bije radość i optymizm. Ich źródłem są bohaterowie, Marcel i Paweł Łozińscy. Świadomi swoich wad, błędów, jakie popełnili, ale pogodzeni z życiem, z upływającym czasem i z sobą. Mimo wszystko dobrze im razem. Zwyczajna-niezwyczajna podróż, zwyczajne-niezwyczajne rozmowy.
Film skłania do namysłu, zadaje ważne pytania. O model życia, o rodzicielstwo, o manipulację drugim człowiekiem. Na ile wolno nam żyć tak, jak chcemy? Gdzie jest granica kompromisu? Czy realizując siebie, żyjąc zgodnie z własnymi zachciankami i przekonaniami, możemy nie ranić najbliższych? Te refleksje nie dotyczą tylko Marcela, odnoszą się także do jego rodziców. Można też zapytać, czy kręcenie filmu o sobie, o sprawach dość jednak intymnych, to nie nadmierny ekshibicjonizm? Odpowiedzi są co najmniej dwie. Po pierwsze akt twórczy zazwyczaj w jakiś sposób, bardziej lub mniej dosłowny, obnaża artystę (nie oni pierwsi nakręcili film o sobie). Po drugie w czym są lepsi albo gorsi od bohaterów swoich filmów?
„Werka“ - „Kamera obserwuje młodą, zażywną kobietę, która krząta się przy zdezelowanych maszynach jak po własnym domu. Coś włącza, przenosi, zbiera. Taśmą jadą zapałczane drzazgi. Te sceny przypominają dawne polskie dokumenty o ciężkiej pracy kobiet. Obrazy stert zapałek spadających z taśmy kojarzą się z czymś daremnym - jakby życie szło na przemiał. Ale film jest nie o tym.(…) Przemyślnie skomponowany dokument powoli odsłania swój prawdziwy temat. Miał być filmem o fabryce - nie jest. Miał być filmem o wychowaniu niepełnosprawnego dziecka, o samotności matki - mówi jednak o czymś jeszcze innym..."
